tavşan ve sihirbaz

Okuyan üç beş kişi var o yüzden çok da fark etmeyecek belki ama bi çok yazımı kaldırıyorum bu gece. Niyeyse bi düşünce ilerde bir kitabın sayfalarında görmek isteyebileceğim yazıları buraya koymamı engelliyor. E-book okumaya çalışmam -ve bunu çok sıkıcı bulmam- da belirli bi etki taşıyor olabilir tabi kararımda.

Ne yapmaya çalıştığımı düşündüğüm oldukça uzun günlerim oldu ve geceler de tabi. İşin aslı hala bilmiyorum. İçinde bulunduğum (kabul, benim suçum) akademik ortam istediğim şey mi? Belki. Yine de durum çok kötü değil. En azından bir şeylerin yanlış gittiğinin farkındayım ve düzeltmeye çalışıyorum değil mi? Peh! Hem bir şeyin farkına vardım: her insanın dünyaya gelmesinde bir amaç varsa benim amacım ev kadını olmak değil, çoluk çocu bakıp kocasını mutlu etmek için didinen bir kadın olamayacağım gerçeği daha şimdiden önümde parlıyor. Sanırım ben öğrenmeye gelmişim. Yıllardır yapabildiğim tek şeyin öğrenmek olduğunu göz önünde bulundurursak pek de yanılmış sayılmam bence.

Son iki yılım geleceği hayal ederek geçti. O zamana kadar beni ben yapan her şeyden uzaklaşıp zamanın geçmesini bekliyordum. İlk yıl öss denen semirmiş canavarla savaştım, ikinci yıl da kendimi yepyeni bir ortama adapte etmek için uğraştm (ne kadar başarılı olduğum tartışılır, o konuya belki daha sonra gelirim). Sorun şu ki iki yılda kendimden çok uzaklaştım ve ara ara eski ben ya da öz açığa çıkınca ne kadar özlediğimi fark ediyorum. Dönüştüğüm şeyle bir sıkıntım yok ama...

Anlamıyorum. Ben farkında olmadan nasıl gerçekleşti tüm bunlar? Son bir senede olan her şeyin farkındayım, o ayrı, ama the godfather'ın bende gördüğü o azim nerde? Ne zaman vazgeçtim en başta kendim olmaktan? Çok basit belki ama o kadar gereksiz şey var ki hayatımda; insanlar uğraşlar... Benim bildiğim ben buna asla izin vermezdi. Benim tanıdığım ben birilerine iyi görünmek için uğraşmazdı ve benim tanıdığım ben diğer insanların ne yaptığıyla ilgilenmezdi. Kendine ait küçük bir dünyası vardı ve o dünyada mutluydu. Ne ara büyüdüm?

Gerçi, büyümek bu değil. İnsanlara katlanmak, olayları istediğin yönde geliştirmek yerine kabullenmek ve elindekiyle yetinip tavşanın yumuşak tüylerinin dibinde sahip olduğun üç beş küçük şeyin keyfini çıkarmak olmamalı... Aksine tüylerin o sivri uçlarından birine tırmanıp sihirbazın gözlerinin içine bakmak olmalı asıl tanım. En azından bunu yapabilecek cesareti bulmak olmalı. Kendini görebilmek o gözlerde, şapkaya tekrardan girmeden önce. Belki de insan denen varlığa gereken budur. Kim olduğunu bilmek. Ben neden burdayım sorusunu cevaplayabilmek... Mastar kullanmayı abartmadan susuyorum ama.. Belki de... Bu arada dipnot: "Sophie'nin Dünyası"nı okuyalı 6 yıl oluyor.

Konuşmak istemiştim. Sanırım bu iyi bir yol. Susarken içimdekileri haykırabilmek için...

İyi tatiller...